บนยอดไม้
ร้องพ่อวู้ พ่อวู้ กู่ตอนเช้า
เสียงเสียดเศร้า พ่อแม่ ก็แลหาย
น่าสงสาร ตัวเจ้า กาเหว่าลาย
พ่อแม่เจ้า ตกเหวตาย ในตำนาน
แม่นกเอี้ยง หามาเผื่อ นำเหยื่อป้อน
กาเหว่าอ้อน ปากอ้า น่าสงสาร
พ่อนกเอี้ยง ไล่สัตรู และหมู่พาล
ช่วยแม่นก หาอาหาร มาเลี้ยงดู
เสียงดุเหว่า แว่วมา น่าจะเศร้า
แต่หัวใจ กาเหว่า น่าอดสู
กินไข่เขา เอาไข่เรา ให้เลี้ยงดู
แท้ที่เจิง คตือสัตรู ผู้ทำลาย
ตึกสงสาร เจ้านกเอี้ยง ไม่เตียงสา
ไม่ไตร่ตรอง ใช้ปัญญา จนกว่าสาย
นั้นแซ่งแซว ไยป้อนข้าว กาเหว่าลาย
อ๋อ รังมัน อยู่บนปลาย ไม้ใกล้กัน
คมเคียว ุคันไถ
สมโภชน์ ๒๕๔๖
กระทุ่มผุ โดย คมเคียว คันไถ
ต้นกระทุ่ม ต้นใหญ่ ใกล้หมู่บ้าน
ทางกวียนผ่าน สุมทุม พุ่มใสว
หมู่พ่อค้า พานิช จากแดนไกล
มาพักแรม ค้าขาย ที่ปลายนา
มีน้ำตาล ถั่วงา และปลาย่าง
วัวเทียมต่าง กองเกวียน เวียนมาหา
นำสินค้า มาแลกข้าว กับชาวนา
เผือกมันมา ให้เลือก ข้าวเปลือกไป
แม่นำข้าว แลกเอาอ่าง กระถางน้ำ
ทั้งถ้วยชาม ดินปั้น ฉันถือให้
กล้วยไข่เต็ม ล้นมือ น้องถือไป
เพียงพอใจ พอพึ่งพา บ้านนาเรา
แต่เดี๋ยวนี้ ไม่มีต้น กระทุ่มใหญ่
เพราะต้นไฮ ขึ้นคลุม รุมจนเฉา
พวกกาฝาก เกาะกินน้ำ ทำร้ายเอา
หุ้มลำต้น ปล้นเอา จนเฉาตาย
อตาถตัว เจ้าหนอ ต้นกระทุ่ม
เกิดที่ลุ่ม ชีวิตผ่าน ก็นานหลาย
เพียงนกมา ถ่ายใส่ต้น สิบปีปลาย
กระทุ่มกลาย เป็นต้นไฮ ใหญ่กว่าตัว
กาฝากเดน เศรษฐกิจ ชนิดใหม่
คอยเกาะกิน แรงกายใช้ แต่หัว
มือใครยาว สาวเอา เข้าข้างตัว
ต่างเมามัว โกยมา เข้าหาตน
ไม่ทำนา ไม่ปลูกมัน ไม่ปั้นหม้อ
เพียงนอนรอ หุ้นออก ให้ดอกผล
คนใช้แรง ทำงาน กลับยากจน
คนนอนกิน แรงคน กลับเฟื่องฟู
ต้นกระทุ่ม ต้นใหญ่ ตายไปแล้ว
ตายพร้อมกับ รากแก้ว กำลังผุ
ต้นไฮขาด รากแก้ว โดนพายุ
คงตายผุ โค่นหัก ในสักวัน
คมเคียว คันไถ
กพ ๒๕๔๖
ศิลทุ วัตถุธรรม โดย คมเคียว คันไถ
เขาผลิด เหล็กกล้า สร้าง อาวุธ
แล้วนำมา ฆ่ามนุษย์ ให้เราเห็น
ทั้งเอ อี เอเปค และยูเนน
ปล่อยให้ค้า อาวุธ เข่น ฆ่าผู้คน
สร้างโรงงาน มหึมา ไว้ฆ่าสัตว์
ทุกอำเภอ ทุกจังหวัด ทุกแห่งหน
นำสัตว์ป่า เอามาฆ่า ส่งสากล
เอาเนื้อเขา มาเลี้ยงตน ให้คนกิน
เขาบุกรุก ป่าไม้ ทำลายป่า
ตัดไม้ฮุบ ที่ดินมา เสียจนสิ้น
คนยากจน ยังไม่มี ที่ทำกิน
ไม้โฉนดเป็น ทรัพย์สิน ของคนรวย
เพียงขอเอา พนันบอลล์ ขึ้นมาไว้
แบ่งรายได้ คนจนบ้าง เหมือนดังหวย
อ้างศิลธรรม เถียงกัน รัฐฝันรวย
เอาความซวย มามอมเมา เยาวชน
เด็กยากจน ถึงมอมเมา เขาไม่เล่น
ความรำเค็ญ ย่อมจำกัน ความขัดสน
มีเด็ก เวร ลูกคนรวย ไม่ กี่คน
พ่อแม่รวย เพราะปล้น คนแรงงาน
อย่ามัวยก แต่ศิลธรรม มาปล้ำเขา
สยพอยู่ ใต้อุ้งเท้า น่าสงสาร
อย่ามองมุม ของนัก วิชาการ
จงมองดู สถานการณ์ ที่เป็นจริง
ทุกวันนี้ ศิลธรรม ตามวัตถุ
สังคมเสื่อม กร่อนผุ ไปทุกสิ่ง
เด็กยากจน เด็กพิการ ถูกทอดทิ้ง
นับเป็นล้าน มากยิ่ง ในสังคม
เสียครอบครัว ลูกคนรวย ไม่กี่พัน
ให้เป็นผี การพะนัน ก็เหมาะสม
มาช่วยเด็ก เป็นแสน จากโคลนตม
พวกเขาคง จะชื่นชม ว่า ทำดี
ทั้งบ่อนไก่ บ่อนปลา ดาสิโน
ฉุดเอาขึ้น มาโชว์ ไว้ทุกที่
ทั้งเงินกู้ นอกระบบ ทบดอกมี
เอามาขึ้น บัญชี ไว้ทุกราย
แล้วจงวาด แผนวาง มากางไว้
แบ่งแจกให้ เป็นถนน คนละสาย
อาชีพผิด ศิลธรรม ทำกี่ราย
ที่ขุดดิน หินทราย มีกี่คน
แล้วให้ท่าน นายก นามทักษิณ
มองจากฟ้า สู่ดิน วิเคาระห์ผล
แยกผลดี ผลชั่ว ไม่มั่วปน
พญาเหยี่ยว มองจากบน ค้นลงมา
ไม่เหมือนหนู ซุกอยู่ มุดรูร้อง
เตือนพวกพ้อง ระวังแนว แมวกับหมา
เหยี่ยวบินบน วนสำรวจ ตรวจดูนา
เห็นทุกรู หนูนา ทั้งหมาแมว
นี่คือข้อ พอเปรียบ เทียบให้เห็น
ยกของเถื่อน ที่ซ่อนเร้น มาจัดแถว
จะเดินทาง ถนนใด ต้องวางแนว =
เขียนอักษร ต้องมีแถว บรรทัดวาง
ใช้วัตถุ เงินทอง กองเป็นป้าย
แล้วขีดทาง ม้าลาย ห้ามออกข้าง
เอาศิลธรรม ส่องไฟ ตามแนววาง
ตามกระแส วัตถุทาง ค่านิยม
หากท่านเอา ศิลธรรม มาทำป้าย
ต้องทำลาย วัตถุกรรม ทำให้ล่ม
มาปลูกข้าว เลี้ยงควาย กลางสายลม
แล้วทำลาย ทุนนิยม หมดโลกไป
คมเคียว คันไถ
กพ ๒๕๔๗
